Pneumocephalus, pneumoencephalus, intracranial pneumatocele lub aerocele są wszystkie terminy dla powietrza w głowie, gdzie nie jest przeznaczony do być. To może być normalna konsekwencja operacji mózgu i zazwyczaj nie jest to poważna rzecz, z wyjątkiem sytuacji, gdy jest zbyt dużo powietrza lub gdy kończy się ono pod napięciem. Ten stan nigdy nie pojawił się na egzaminie, aż do stosunkowo niedawnego pytania z radiologii (pytanie 14.2 z pierwszego papieru z 2016 roku). Kolegium przedstawiło nam wycinek TK obrazujący klasyczny objaw „Mount Fuji”, u pacjenta, który stracił przytomność po drenażu ropnia nadtwardówkowego C5-6.
Clinical features of pneumocephalus
Aby odpowiedzieć na pytanie „jak by to było mieć dużo powietrza wokół mózgu”, Markham (1967) przeprowadził badanie około 300 przypadków pacjentów. U pacjentów występowały następujące objawy:
- Bóle głowy u 38%
- Nudności i wymioty
- Napady
- Zawroty głowy
- Pogorszony stan neurologiczny
Oprócz tych objawów można by oczekiwać, że napięciowe zapalenie płuc będzie charakteryzowało się wszystkimi charakterystycznymi cechami zwiększonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego.
Przyczyny pneumoencephalus
Poniższa lista została skopiowana bezpośrednio od Schirmera i wsp. (2010)
|
|
Inne przyczyny pneumocephalus nie wymienione powyżej mogą obejmować:
- Użycie podtlenku azotu podczas operacji
- Przeniesienie samolotem stałopłatowym (gaz rozpręża się w zdekompresowanej kabinie)
Radiologiczne manifestacje pneumoencephalus
Ten obraz, użyty do pytania 14.2 z pierwszego papieru z 2016 roku, został skradziony bezwstydnie z Emergency Medical Minute Erica Millera (Podcast #93). Konkretnie jest to pneumoencefalia podtwardówkowa napięciowa, którą można rozpoznać po znaku „Mount Fuji” (S.Michel, 2004). Obserwuj, jak powietrze wewnątrzczaszkowe jest pod ciśnieniem: płaty czołowe zostały zgniecione i oddzielone, dając wygląd podwójnego szczytu. Boczna małżowina uszna ma nieco kwadratowy wygląd, co również sugeruje, że istnieje zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe.
Przyczyny pneumoencefalii napięciowej
Tension pneumoencephalus to sytuacja, w której powietrze jest w stanie wejść do czaszki, ale nie wyjść z niej. Dzieje się tak, gdy powstaje pewnego rodzaju mechanizm przypominający zawór. Nazywa się to mechanizmem „zaworu kulowego” lub „odwróconej butelki”.
Efekt zaworu kulowego polega na tym, że powietrze dostaje się do jamy czaszki przez ubytek, gdy jest tam wtłaczane pod ciśnieniem (np. kaszel, kichanie itp.). Następnie, nie może biernie uciec (ciśnienie nie jest wystarczająco duże).
Efekt odwróconej butelki jest spowodowany drenażem płynu mózgowo-rdzeniowego i jest najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem napięciowego zapalenia płuc po operacji kręgosłupa. Jest to również najbardziej prawdopodobny mechanizm wyjaśniający patologię w pytaniu 14.2 z pierwszego papieru z 2016 roku. Lundsford i wsp. opisali to w 1979 roku. W istocie, drenaż płynu mózgowo-rdzeniowego z kręgosłupa tworzy ujemne ciśnienie wewnątrzczaszkowe, które porywa powietrze. ” Mechanizm wnikania powietrza do przedziału wewnątrzczaszkowego jest analogiczny do wnikania powietrza do odwróconej butelki sodowej”, zastanawiają się autorzy. „W miarę jak płyn wylewa się na zewnątrz, powietrze bąbelkuje do górnej części pojemnika”.
Zarządzanie pneumocefalusem
To jest dobrze ujęte w doskonałym darmowym artykule Dabdoub et al (2015), którego istotne cechy są podsumowane poniżej.
Podsumowując, są to opcje zarządzania:
- Nie rób nic. Zdecydowana większość (85%) ulega reabsorbcji spontanicznej, bez żadnej interwencji i z niewielką ilością objawów klinicznych. Karavelioglu (2014) sugerują, że wymagana jest cierpliwość, gdyż proces biernej reabsorpcji może trwać kilka tygodni.
- Postępowanie zachowawcze: Polega na ułożeniu pacjenta głową do góry (30°) i unikaniu manewrów Valsalvy (kaszel, kichanie, napinanie się w celu otwarcia jelit). Na marginesie, ta strategia zapobiegawcza obejmuje również unikanie pobierania leków z samolotu. Według Donovana i wsp. (2008) wewnątrzczaszkowa kieszeń gazowa w przewidywalny sposób rozszerza się w zdekompresowanej kabinie.
- Izobaryczny tlen: po 24 godzinach stosowania 100% tlenu przez maskę, Gore i wsp. (2008) stwierdzili, że średnia objętość płucogłowia u ich pacjentów zmniejszyła się bardziej niż u tych pacjentów, którzy mieli tylko powietrze w pomieszczeniu.
- Tlen hiperbaryczny wydaje się mieć dobry efekt: Paiva i wsp. (2014) stwierdzili, że 1-godzinne sesje przy 2,5 atmosfery O2 rozwiązały odmę znacznie szybciej niż standardowe podawanie tlenu przez nos 5L/min.
- Postępowanie chirurgiczne jest wskazane głównie w kontekście objawowej lub napinającej odmy opłucnowej. Zaleca się „wiercenie otworów, aspirację igłową i zamknięcie ubytku duralowego”.
.