Als u aan V12-motoren denkt, denkt u waarschijnlijk aan Europese auto’s, maar wist u dat de Amerikanen er ook een paar hebben gebouwd?
De V12-motor is een soort heilige graal in de auto-industrie: als versnellingsfanaten prijzen we de configuratie om zijn geluid en vermogen. Het is niet gemakkelijk, of goedkoop, om een V12 motor te bouwen, dat is de reden waarom ze meestal te vinden zijn in high-end voertuigen van merken als Ferrari, Lamborghini en Jaguar.
V12 motoren zijn inherent gebalanceerd als gevolg van hun relatie tot de straight-six motor. In een straight-six, als een zuiger valt, een andere is al op de compressieslag, waardoor voor een relatief soepele levering van vermogen. Wanneer je twee zescilinders samenvoegt, is het resultaat een uiterst stille motor met een soepele vermogensafgifte.
Met al deze voordelen in het achterhoofd is het niet meer dan normaal dat sommige autofabrikanten in de V.S. automakers zou willen een V12-configuratie motor in hun auto’s, maar zoals de krachtbronnen op deze lijst laten zien, het maken van een gebeuren is het niet zo eenvoudig als appeltaart.
In feite zijn veel van de hier genoemde V12’s waren niet strikt ontworpen als V12’s – de meeste waren afgeleid van ofwel een V8, een straight-six of een V6.
Hier zijn vijf Amerikaanse V12’s die u misschien niet kent.
1916 Packard Twin-Six
De Packard Twin Six, ontworpen in 1916, is de grootvader van alle Amerikaanse V12’s en de motor die Packard’s uitstekende reputatie heeft helpen opbouwen. Met een cilinderinhoud van maar liefst 424 cubic inches verdeeld over twaalf cilinders, overtroefde de Packard “Twin Six” de toenmalige rivaal Cadillac, die een modellengamma had met een V8.
De 60-graden-vee-molen produceerde 85 pk bij 3.000 tpm, en volgens Packard’s hoofdingenieur, Jesse Vincent, was hij “50 procent beter dan met een V-8, en 100 procent beter dan de Packard Six.” Wiskunde voor marketing werkte toen, en het werkt nu.
Deze motor, samen met V12’s gebouwd door Auto Union en Alfa Romeo, inspireerde naar verluidt Enzo Ferrari om een V12 motor te gebruiken voor zijn toekomstige projecten. Natuurlijk werd Ferrari’s ontwerp gebouwd volgens de Formule 1 regels van een heel ander tijdperk, lang nadat de laatste Packard V12 was gebouwd.
1963 Cadillac V-Future V12
Cadillac had V12 motoren gebouwd voor de Tweede Wereldoorlog, maar dit was de eerste poging tot een moderne V12. En hij was behoorlijk modern voor Amerikaanse begrippen vanwege het kettingaangedreven bovenliggende nokkenasontwerp, de 60-graden architectuur en de hydraulische vingervolgers.
De motor kon slechts 295 tot 394 pk leveren, wat vrij schamel is voor zo’n enorme molen. Het voorwielaangedreven Eldorado-platform dat uiteindelijk in 1967 zou worden ingevoerd, betekende ook dat de motor te groot was om in de auto te passen waarvoor hij bedoeld was. De laatste nagel aan de doodskist was de onwaarschijnlijkheid dat de motor zou kunnen voldoen aan de emissienormen.
Zes prototype motoren werden gebouwd tussen 1963 en 1964, beginnend als 7,4-liter eenheden, maar uiteindelijk met een cilinderinhoud van 8.2 liter.
Lincoln-Zephyr Flathead V12
De in 1932 geïntroduceerde Lincoln V12 was in wezen een Ford flathead V8-ontwerp met een langer blok en koppen om plaats te bieden aan vier extra cilinders. Met een cilinderinhoud van 267 cubic inch (4,4 liter) kon de V12 110 pk en 180 lb-ft koppel leveren, een indrukwekkend cijfer voor die tijd.
De V12 was natuurlijk niet strikt gebaseerd op de flathead V8, hoewel hij wel veel ontwerpelementen gemeen heeft. De V-hoek werd veranderd in 75 graden, vergeleken met de 90-graden configuratie van de V8, in een poging om het beter in balans te brengen. De koppen werden ook gemaakt van aluminium legering, en de motor gebruikte een unieke verdeler met twee spoelen voor elke cilinderbank.
Helaas voor Lincoln, de motor was geen commercieel succes. Vroege betrouwbaarheidsproblemen veroorzaakt door slechte olie- en koelvloeistofcirculatie zorgden ervoor dat de motor oververhit raakte. Hij werd in 1948 vervangen door de Ford InVincible 8.
Falconer LS V12
Het idee voor deze motor kwam ook voort uit een liefde voor de Packard V12. Ryan Falconer en zijn team zijn geen onbekenden op het gebied van motoren – zij bouwden de Ford-motor die Graham Hill naar de overwinning stuurde tijdens de Indianapolis 500 van 1966. In 1990, bracht Falconer zijn eigen V12 op de markt.
De motor is gebaseerd op de eerbiedwaardige small-block Chevrolet V8, maar met een gloednieuwe casting met 12 cilinders in plaats van acht. Het behoudt een 90-graden V-hoek in plaats van de 60-graden V-hoek gebruikt door de meeste V12’s. Een spaakhoek van 60, 120 of 180 graden is belangrijk voor de soepelheid van een V12, maar dat doet er niet toe in iets dat ontworpen is om in een vliegtuig te worden gezet, of in een dreunende hot rod.
De Falconer is verkrijgbaar vanaf 6,4 liter tot en met een enorme 9.8 liter cilinderinhoud.
GMC 702 V12 “Twin Six”
GMC ontwierp een hele reeks motoren die van 1959 tot 1974 in zijn vrachtwagens werden gebruikt, met V6-, V8- en V12-configuraties die dezelfde basisarchitectuur met bovenliggende kleppen deelden. De grootste van de motoren was de 702-kubieke-inc (11,5-liter) V12, die 250 pk en 585 lb-ft koppel produceerde.
De V12 is in wezen twee 60-graden GMC 351 V6’s die aan elkaar gekoppeld zijn, maar gebruik maken van een nieuw blok gieten, evenals een nieuwe krukas. Om geld te besparen, zijn 56 belangrijke onderdelen uitwisselbaar tussen de Twin-Six en andere GMC V6-motoren. Hij heeft vier afzonderlijke uitlaatspruitstukken, twee carburateurs en inlaatspruitstukken, en twee verdelerkappen die door een enkele verdeler worden aangedreven.
De massieve motor werd gebruikt in commerciële vrachtwagens, en was een speciale besteloptie in Canada. Slechts 5.000 702 Twin Sixes werden gebouwd, waardoor de motor vrij zeldzaam vandaag.