Wczesna historiaEdit
Przez całą ewolucję opieki przedszpitalnej istniał stały związek z konfliktem zbrojnym. Jedna z pierwszych wzmianek o formalnym procesie zarządzania rannymi pochodzi z legionów cesarskiego Rzymu, gdzie starzejący się centurioni, niezdolni już do walki, otrzymali zadanie organizowania usuwania rannych z pola bitwy i zapewnienia im pewnej formy opieki. Osoby te, choć nie były lekarzami, były prawdopodobnie jednymi z najwcześniejszych chirurgów na świecie, gdyż musiały zszywać rany i dokonywać amputacji. Jana z Jerozolimy pełnili podobną funkcję; organizacja ta była kontynuowana i rozwinęła się w to, co jest obecnie znane w całej Wspólnocie Narodów jako St. John Ambulance oraz jako Order of Malta Ambulance Corps w Republice Irlandii i różnych krajach.
Wczesne usługi ambulansoweEdit
Chociaż społeczności cywilne zorganizowały sposoby radzenia sobie z opieką przedszpitalną oraz transportem chorych i umierających już w czasach dżumy w Londynie w latach 1598-1665, takie rozwiązania były zazwyczaj doraźne i tymczasowe. Z czasem jednak ustalenia te zaczęły się formalizować i nabierać charakteru stałego. Podczas amerykańskiej wojny secesyjnej Jonathan Letterman opracował system mobilnych szpitali polowych, w których po raz pierwszy zastosowano zasady triage. Po powrocie do domu, niektórzy weterani zaczęli próbować zastosować to, co widzieli na polu walki w swoich własnych społecznościach i rozpoczęli tworzenie ochotniczych oddziałów ratujących życie i korpusów ambulansów.
Te wczesne zmiany w sformalizowanych usługach pogotowia ratunkowego były rozstrzygane na szczeblu lokalnym, a to prowadziło do świadczenia usług przez różne podmioty, takie jak lokalny szpital, policja, straż pożarna, a nawet przedsiębiorcy pogrzebowi, którzy często posiadali jedyny lokalny środek transportu umożliwiający pasażerowi leżenie. W większości przypadków karetki te były obsługiwane przez kierowców i personel pomocniczy z niewielkim lub żadnym wykształceniem medycznym, i musiało upłynąć trochę czasu, zanim w niektórych jednostkach zaczęły pojawiać się formalne szkolenia. Wczesnym przykładem byli członkowie Toronto Police Ambulance Service otrzymujący obowiązkowe pięciodniowe szkolenie z St. John już w 1889 r.
Przed I wojną światową zaczęto opracowywać karetki zmotoryzowane, ale po udowodnieniu ich skuteczności na polu walki podczas wojny, koncepcja ta szybko rozprzestrzeniła się na systemy cywilne. Jeśli chodzi o zaawansowane umiejętności, po raz kolejny prym wiodło wojsko. Podczas II wojny światowej i wojny koreańskiej medycy polowi podawali w nagłych wypadkach przeciwbólowe środki odurzające w formie zastrzyków, a koledzy aptekarze na okrętach wojennych mogli robić jeszcze więcej bez opieki lekarza. W czasie wojny koreańskiej po raz pierwszy na szeroką skalę zaczęto używać helikopterów do ewakuacji rannych z pozycji frontu do jednostek medycznych, co doprowadziło do powstania terminu „medivac”. Te innowacje nie znalazłyby drogi do sfery cywilnej przez prawie dwadzieścia kolejnych lat.
Przedszpitalna ratownicza opieka medycznaEdit
Do początku lat 60. w niektórych ośrodkach cywilnych rozpoczęto eksperymenty w zakresie poprawy opieki medycznej. Jeden z wczesnych eksperymentów obejmował zapewnienie przedszpitalnej opieki kardiologicznej przez lekarzy w Belfaście, w Irlandii Północnej, w 1966 roku. Eksperyment ten został powtórzony w Toronto w Kanadzie w 1968 roku przy użyciu pojedynczego ambulansu o nazwie Cardiac One, który był obsadzony przez zwykłą załogę karetki wraz ze stażystą szpitalnym do wykonywania zaawansowanych procedur. Chociaż oba te eksperymenty miały pewien poziom sukcesu, technologia nie osiągnęła jeszcze wystarczająco zaawansowanego poziomu, aby być w pełni skuteczna; na przykład przenośny defibrylator i monitor pracy serca w Toronto był zasilany przez ołowiowo-kwasowe akumulatory samochodowe i ważył około 45 kilogramów (99 lb).
W 1966 roku raport zatytułowany Accidental Death and Disability: The Neglected Disease of Modern Society-commonly known as The White Paper-was opublikowano w Stanach Zjednoczonych. Dokument ten przedstawiał dane pokazujące, że żołnierze, którzy zostali ciężko ranni na polach bitewnych podczas wojny w Wietnamie mieli lepszy wskaźnik przeżycia niż osoby, które zostały poważnie ranne w wypadkach samochodowych na kalifornijskich autostradach. Kluczowe czynniki przyczyniające się do przeżycia ofiar w transporcie do szpitala zostały zidentyfikowane jako kompleksowa opieka traumatologiczna, szybki transport do wyznaczonych placówek urazowych oraz obecność personelu medycznego, który został przeszkolony do wykonywania pewnych krytycznych zaawansowanych procedur medycznych, takich jak wymiana płynów i udrażnianie dróg oddechowych.
W wyniku prac nad Białą Księgą, rząd Stanów Zjednoczonych podjął działania w celu opracowania minimalnych standardów szkolenia ambulansów, wyposażenia ambulansów i konstrukcji pojazdów. Te nowe standardy zostały włączone do federalnego ustawodawstwa dotyczącego bezpieczeństwa na autostradach, a stany zostały poinformowane, aby albo przyjąć te standardy do prawa stanowego, albo ryzykować zmniejszenie federalnych funduszy na bezpieczeństwo na autostradach. Biała Księga” spowodowała również powstanie szeregu jednostek pilotażowych służb ratownictwa medycznego (EMS) w całych Stanach Zjednoczonych, w tym programów paramedycznych. Sukces tych jednostek doprowadził do szybkiego przejścia do pełnej operacyjności.
Freedom House Ambulance Service była pierwszą cywilną służbą ratownictwa medycznego w Stanach Zjednoczonych obsadzoną przez paramedyków, z których większość była czarna. Szpital Saint Vincent w Nowym Jorku opracował pierwszą w Stanach Zjednoczonych Mobilną Jednostkę Opieki Wieńcowej (MCCU) pod kierownictwem medycznym Williama Grace’a i w oparciu o projekt MCCU Franka Pantridge’a w Belfaście w Irlandii Północnej. W 1967 roku Eugene Nagle, MD i Jim Hirschmann, MD pomogli zapoczątkować pierwszą w Stanach Zjednoczonych transmisję telemetryczną EKG do szpitala, a następnie w 1968 roku, funkcjonalny program paramedyczny we współpracy z Departamentem Straży Pożarnej miasta Miami. W 1969 roku Straż Pożarna Miasta Columbus połączyła się z Centrum Medycznym Uniwersytetu Stanowego Ohio, aby rozwinąć program paramedyczny „HEARTMOBILE” pod kierownictwem medycznym Jamesa Warrena, MD i Richarda Lewisa, MD. W 1969 roku Ochotniczy Oddział Ratunkowy Hrabstwa Haywood (NC) opracował program paramedyczny (wówczas nazywany Mobile Intensive Care Technicians) pod kierownictwem medycznym Ralpha Feichtera, MD. W 1969 roku, pierwszy program szkolenia ratowników medycznych w Los Angeles został ustanowiony w połączeniu z Harbor General Hospital, obecnie Harbor-UCLA Medical Center, pod kierownictwem medycznym J. Michael Criley, MD i James Lewis, MD. W 1969 roku, program paramedyczny Seattle „Medic 1” został opracowany we współpracy z Harborview Medical Center pod kierownictwem medycznym Leonarda Cobb, MD. Początkowy projekt paramedyczny w Marietta (GA) został wprowadzony jesienią 1970 roku w połączeniu ze Szpitalem Kennestone i Metro Ambulance Service, Inc. pod kierownictwem medycznym Luthera Fortsona, MD. Hrabstwo Los Angeles i miasto ustanowiły programy paramedyczne po przejściu Ustawy Wedsworth-Townsend w 1970 roku. Inne miasta i stany przyjęły swoje własne ustawy o ratownictwie medycznym, co doprowadziło do powstania usług w całych Stanach Zjednoczonych. Wiele innych krajów również poszło za przykładem, a jednostki paramedyczne powstały na całym świecie.
W wojsku, jednak wymagane technologie telemetrii i miniaturyzacji były bardziej zaawansowane, szczególnie ze względu na inicjatywy takie jak program kosmiczny. Minęłoby jeszcze kilka lat, zanim technologie te przedostałyby się do zastosowań cywilnych. W Ameryce Północnej lekarze zostali uznani za zbyt drogich do wykorzystania w warunkach przedszpitalnych, chociaż takie inicjatywy zostały wdrożone, a czasami nadal funkcjonują, w krajach europejskich i Ameryce Łacińskiej.
Publiczna zauważalnośćEdit
Podczas wykonywania badań tła w UCLA Harbor Medical Center w Los Angeles dla proponowanego nowego programu o lekarzach, producent telewizyjny Robert A. Cinader, pracujący dla Jacka Webba, natknął się na „strażaków, którzy mówili jak lekarze i pracowali z nimi”. Ta koncepcja rozwinęła się w serii telewizyjnej Emergency!, która trwała od 1972 do 1977 roku, przedstawiając wyczyny tego nowego zawodu zwanego paramedykami. Pokaz zyskał popularność wśród pracowników służb ratowniczych, społeczności medycznej i ogółu społeczeństwa. Kiedy program po raz pierwszy wyemitowano w 1972 roku, było tylko sześć jednostek paramedycznych działających w trzech programach pilotażowych w całych Stanach Zjednoczonych, a termin paramedyk był w zasadzie nieznany. Do czasu zakończenia programu w 1977 roku, ratownicy medyczni działali we wszystkich pięćdziesięciu stanach. Doradca techniczny programu, James O. Page, był pionierem paramedycyny i odpowiadał za program paramedyczny w UCLA; pomagał w tworzeniu programów paramedycznych w całych Stanach Zjednoczonych i był założycielem wydawcy Journal of Emergency Medical Services (JEMS). Powstanie magazynu JEMS było wynikiem wcześniejszego zakupu przez Page’a magazynu PARAMEDICS International. Ron Stewart, dyrektor medyczny show, był kluczowy w organizowaniu służb ratownictwa medycznego w południowej Kalifornii wcześniej w swojej karierze w latach 70-tych, w programie paramedycznym w Pittsburghu, i miał znaczącą rolę w założeniu programów paramedycznych w Toronto i Nowej Szkocji, Canada.
Ewolucja i wzrostEdit
Throughout lat 70-tych i 80-tych, pole paramedyczne nadal ewoluować, z przesunięciem nacisku z transportu pacjenta do leczenia zarówno na miejscu zdarzenia i en route do szpitali. Doprowadziło to do zmiany opisu niektórych usług z „usług ambulansowych” na „usługi medyczne w nagłych wypadkach”.
Szkolenie, baza wiedzy i zestawy umiejętności zarówno ratowników medycznych, jak i techników ratownictwa medycznego (EMT) były zazwyczaj określane przez lokalnych dyrektorów medycznych w oparciu przede wszystkim o postrzegane potrzeby społeczności wraz z przystępnością cenową. Istniały również duże różnice pomiędzy miejscowościami w ilości i rodzaju wymaganych szkoleń oraz sposobie ich przeprowadzania. Począwszy od szkoleń stacjonarnych w lokalnych systemach, poprzez szkoły wyższe, aż po edukację na poziomie uniwersyteckim. Ten nacisk na podnoszenie kwalifikacji podąża za rozwojem innych zawodów medycznych, takich jak pielęgniarstwo, które również przeszło od szkolenia w miejscu pracy do kwalifikacji na poziomie uniwersyteckim.
Różnice w podejściach edukacyjnych i standardach wymaganych dla ratowników medycznych doprowadziły do dużych różnic w wymaganych kwalifikacjach pomiędzy lokalizacjami – zarówno w poszczególnych krajach, jak i pomiędzy krajami. W Wielkiej Brytanii szkolenie jest trzyletnim kursem odpowiadającym tytułowi licencjata. Porównywano Paramedyków i pielęgniarki; z pielęgniarkami wymagającymi teraz wejścia na studia (BSc), deficyt wiedzy jest duży pomiędzy tymi dwoma dziedzinami. Doprowadziło to do wielu krajów uchwalających prawa chroniące tytuł „paramedyka” (lub jego lokalny odpowiednik) przed użyciem przez kogokolwiek z wyjątkiem osób wykwalifikowanych i doświadczonych do określonego standardu. Zazwyczaj oznacza to, że ratownicy medyczni muszą być zarejestrowani w odpowiednim organie w swoim kraju; na przykład wszyscy ratownicy medyczni w Wielkiej Brytanii muszą być zarejestrowani w Health and Care Professions Council (HCPC), aby móc nazywać siebie ratownikami medycznymi. W Stanach Zjednoczonych podobny system jest obsługiwany przez National Registry of Emergency Medical Technicians (NREMT), chociaż jest on akceptowany tylko przez czterdzieści z pięćdziesięciu stanów.
As paramedicine has evolved, a great much of both the curriculum and skill set has existed in a state of flux. Wymagania często powstawały i ewoluowały na poziomie lokalnym, i były oparte na preferencjach lekarzy doradców i dyrektorów medycznych. Zalecane metody leczenia zmieniały się regularnie, często bardziej przypominając modę niż dyscyplinę naukową. Związane z tym technologie również szybko ewoluowały i zmieniały się, a producenci sprzętu medycznego musieli dostosować sprzęt, który działał odpowiednio poza szpitalami, aby móc poradzić sobie z mniej kontrolowanym środowiskiem przedszpitalnym.
Fizjoterapeuci zaczęli bardziej interesować się ratownikami medycznymi również z perspektywy badawczej. Do około 1990 roku, zmienne trendy zaczęły się zmniejszać, zastępowane przez badania oparte na wynikach. Badania te napędzały dalszą ewolucję praktyki zarówno ratowników medycznych jak i lekarzy, którzy nadzorowali ich pracę, a zmiany w procedurach i protokołach następowały tylko wtedy, gdy badania wykazały ich potrzebę i skuteczność (przykładem jest ALS). Takie zmiany dotyczyły wszystkiego, od prostych procedur, takich jak CPR, do zmian w protokołach dotyczących leków. W miarę rozwoju zawodu, niektórzy ratownicy medyczni stali się nie tylko uczestnikami badań, ale także samodzielnymi badaczami, z własnymi projektami i publikacjami w czasopismach. W 2010 roku American Board of Emergency Medicine stworzył podspecjalność medyczną dla lekarzy, którzy pracują w ratownictwie medycznym.
Zmiany w procedurach obejmowały również sposób, w jaki praca ratowników medycznych była nadzorowana i zarządzana. W pierwszych dniach kontrola medyczna i nadzór był bezpośredni i natychmiastowy, z paramedykami dzwoniącymi do lokalnego szpitala i otrzymującymi zlecenia na każdą indywidualną procedurę lub lek. Chociaż nadal występuje to w niektórych jurysdykcjach, staje się to coraz rzadsze. Codzienne operacje w dużej mierze przeniesione z bezpośredniej i natychmiastowej kontroli medycznej do wcześniej napisanych protokołów lub stałych zleceń, z paramedykiem zazwyczaj szukającym porady po wyczerpaniu opcji w stałych zleceniach.
KanadaEdit
Choć opisana powyżej ewolucja paramedycyny skupia się w dużej mierze na Stanach Zjednoczonych, wiele innych krajów podążało za podobnym wzorcem, choć często ze znaczącymi różnicami. Kanada, na przykład, próbowała pilotażowego programu szkolenia paramedycznego na Queen’s University, Kingston, Ontario, w 1972 roku. Program, który miał na celu podniesienie obowiązkowych 160 godzin szkolenia dla pracowników karetek, okazał się zbyt kosztowny i przedwczesny. Program został zarzucony po dwóch latach i minęła ponad dekada zanim wprowadzono w życie legislacyjne upoważnienie dla jego absolwentów do wykonywania zawodu. Następnie wypróbowano alternatywny program, który zapewniał 1400 godzin szkolenia na poziomie community college przed podjęciem pracy i uczyniono go obowiązkowym w 1977 roku, z formalnymi egzaminami certyfikacyjnymi wprowadzonymi w 1978 roku. Podobne programy pojawiły się mniej więcej w tym samym czasie w Albercie i Kolumbii Brytyjskiej, a inne kanadyjskie prowincje stopniowo podążały za nimi, ale z ich własnymi wymaganiami edukacyjnymi i certyfikacyjnymi. Paramedycy Zaawansowanej Opieki Medycznej zostali wprowadzeni dopiero w 1984 roku, kiedy to Toronto wyszkoliło swoją pierwszą grupę wewnętrznie, zanim proces ten rozprzestrzenił się na cały kraj. Do 2010 roku system ontaryjski obejmował dwuletni program oparty na community college, obejmujący zarówno szpitalne jak i terenowe elementy kliniczne, poprzedzające wyznaczenie na Paramedyka Podstawowej Opieki Zdrowotnej, chociaż zaczyna zmierzać w kierunku programu opartego na dyplomie uniwersyteckim. Prowincja Ontario ogłosiła, że do września 2021 r. program studiów policealnych dla paramedyków podstawowej opieki zdrowotnej zostanie rozszerzony z dwuletniego dyplomu do trzyletniego zaawansowanego dyplomu w paramedycynie podstawowej opieki zdrowotnej. W rezultacie zaawansowani paramedycy opieki w Ontario będą wymagać co najmniej czterech lat edukacji policealnej, a paramedycy opieki krytycznej będą wymagać pięciu lat edukacji policealnej.
IzraelEdit
W Izraelu paramedycy są szkoleni w jeden z następujących sposobów: trzyletni stopień w medycynie ratunkowej (B.EMS), rok i trzy miesiące szkolenia IDF lub szkolenie MADA. Ratownicy medyczni zarządzają i udzielają wskazówek medycznych w zdarzeniach z udziałem masowych ofiar. Działają w MED evac i ambulansach. Są zalegalizowani na mocy rozporządzenia (dekretu) o lekarzach z 1976 roku. W badaniu z 2016 roku na Ben Gurion University of the Negev stwierdzono, że 73% wyszkolonych paramedyków przestaje pracować w ciągu pięciu lat, a 93% przestaje leczyć w ciągu 10 lat.
Wielka BrytaniaEdit
W Wielkiej Brytanii ambulanse były początkowo usługami miejskimi po zakończeniu II wojny światowej. Szkolenie było często prowadzone wewnętrznie, chociaż krajowe poziomy koordynacji doprowadziły do większej standaryzacji szkolenia personelu. Pogotowia ratunkowe zostały połączone w agencje na poziomie hrabstwa w 1974 roku, a następnie w agencje regionalne w 2006 roku. Regionalne usługi pogotowia ratunkowego, najczęściej trusty, są pod władzą National Health Service i obecnie istnieje znaczna standaryzacja szkolenia i umiejętności.
Model brytyjski ma trzy poziomy personelu pogotowia ratunkowego. W kolejności rosnących umiejętności klinicznych są to: asystenci opieki doraźnej, technicy pogotowia ratunkowego i ratownicy medyczni.
Pierwotna droga do zostania ratownikiem medycznym polegała na dołączeniu do służby pogotowia ratunkowego NHS i pracy na rzecz pozycji od ról związanych z transportem pacjentów w sytuacjach innych niż nagłe, do podziału awaryjnego jako wykwalifikowany ratownik medyczny, a po zakwalifikowaniu tych, którzy chcieli zwiększyć swoją wiedzę i umiejętności dołączyli do Stowarzyszenia Techników Ratownictwa Medycznego. Była to organizacja prowadzona przez członków w celu promowania i szkolenia Paramedyków. AEMT był wspierany przez BASICS i dużą liczbę lekarzy szpitalnych. Szkolenie odbywało się w różnych miejscach w czasie wolnym od pracy członków i na ich koszt. Stażyści postępowali zgodnie z szerokim programem akademickim, który prowadził do pisemnego egzaminu. W przypadku pozytywnego wyniku stawali się oni współpracownikami i przechodzili do klinicznej fazy szkolenia. Uczęszczając do szpitali byli szkoleni we wszystkich praktycznych umiejętnościach. Egzamin końcowy został zaprojektowany w taki sposób, aby wywrzeć jak największą presję na kandydata. Konsultant szpitala podpisałby się, aby powiedzieć, że był szczęśliwy dla przechodzącego kandydata do leczenia ich rodziny.
W latach 70-tych niektóre wydziały szkoleniowe pogotowia ratunkowego zaczęły oferować zaawansowane szkolenia umiejętności pod kierunkiem Petera Basketta (konsultanta anestezjologa w Szpitalu Frenchay, Bristol) i Douglasa Chamberlaina (konsultanta kardiologa w Brighton). Był to początek usług paramedycznych w Wielkiej Brytanii, które następnie zostały rozwinięte w całej Europie. W 1986 roku NHSTA wprowadziła certyfikat Rozszerzonej Pomocy Ambulansowej. Istniejący paramedycy AEMT zostali zmuszeni do przystąpienia do egzaminu konwersyjnego. Program nauczania dla nowej kwalifikacji był znacznie mniejszy i zawierał dużo anatomii i fizjologii, a także farmakologii i położnictwa. W listopadzie 1986 roku odbyły się egzaminy, a pierwsze certyfikaty wydawane były alfabetycznie. Kandydat z najwyższym wynikiem otrzymał certyfikat 177 i był jedynym paramedykiem w Huntingdon. Szkolenie zostało wprowadzone w następnym roku, ale ze względu na koszty czas był ograniczony do minimum. W latach 90-tych AEMT zakończyło działalność, ponieważ oferowane szkolenia nie były już uznawane przez służby pogotowia ratunkowego. Sprzęt będący własnością oddziałów został przekazany szpitalom.
The NHS Training Authority, NHSTA, (który stał się NHS Training Directorate, a następnie NHS Training Division, który z kolei stał się Institute of Health and Care Development. W 1998 r. Instytut został przejęty przez komisję egzaminacyjną Edexcel, a w 2004 r. Edexcel został przejęty przez Pearson. Pearson kontynuował obsługę „marki” IHCD do 2016 roku. To „wewnętrzne” szkolenie paramedyczne było programem modułowym, zwykle trwającym od 10 do 12 tygodni, po którym następował czas spędzony w szpitalnym oddziale ratunkowym, centrum opieki wieńcowej i sali operacyjnej, asystując anestezjologowi i wykonując techniki zarządzania drogami oddechowymi, takie jak intubacja dotchawicza. Ukończenie kursu pozwalało na rejestrację ratownika medycznego w Council for Professions Supplementary to Medicine (CPSM), który został zastąpiony przez Health and Care Professions Council (HCPC), organ regulacyjny. Warto zauważyć, że ta droga również trwała około 3 lat, jeśli została podjęta tak szybko, jak to możliwe. Po odbyciu szkolenia w sytuacjach niecierpiących zwłoki początkowo odbywał się 8-tygodniowy kurs dla techników klinicznych, obejmujący 750 godzin mentorowanych. Personel zazwyczaj musiał być wykwalifikowanym technikiem przez 2 lata przed złożeniem wniosku o szkolenie paramedyczne, kolejne 750 godzin mentorowanych musiało być podjętych w celu ukończenia kursu paramedycznego, aby ćwiczyć i demonstrować umiejętności nabyte podczas staży w szpitalu i kursu stacjonarnego.
Przed regulacją i zamknięciem tytułu, termin „paramedyk” był używany przez różne osoby o różnym poziomie umiejętności. Paramedycy mogli ubiegać się o rejestrację poprzez system dziadków, który zakończył się w 2002 r.
Jednakże kwalifikacje uniwersyteckie są oczekiwane dla ratowników medycznych, z poziomem wejścia będącym Honours Bachelor of Science w Pre-Hospital Care lub Paramedic Science. Ponieważ tytuł „Paramedic” jest prawnie chroniony, osoby wykorzystujące muszą być zarejestrowane w Health and Care Professions Council (HCPC), a w celu zakwalifikowania się do rejestracji musisz spełniać standardy rejestracji, które obejmują posiadanie stopnia uzyskanego w zatwierdzonym kursie.
Nie jest rzadkością dla paramedyków, aby mieć stopnie magisterskie w zaawansowanej praktyce lub praktyce paramedycznej i jest rzeczywiście wymogiem dla paramedycznych recept.
Paramedycy pracują w różnych ustawieniach, w tym NHS i niezależnych dostawców ambulansów, ambulanse powietrzne, oddziały ratunkowe i inne alternatywne ustawienia. Niektórzy paramedycy przeszli do Paramedic Practitioners, roli, która praktykuje niezależnie w środowisku przedszpitalnym w charakterze podobnym do pielęgniarki praktykującej. Jest to w pełni autonomiczna rola, a tacy starsi ratownicy medyczni pracują obecnie w szpitalach, zespołach środowiskowych, takich jak zespoły szybkiego reagowania, a także w coraz większej liczbie w praktyce ogólnej, gdzie ich rola obejmuje ostre prezentacje, złożoną opiekę przewlekłą i zarządzanie końcem życia. Pracują oni jako część zespołu pracowników służby zdrowia, w tym lekarzy, pielęgniarek, lekarzy specjalistów, fizjoterapeutów, lekarzy stowarzyszonych, asystentów opieki zdrowotnej i farmaceutów klinicznych. Paramedic Practitioners również przystępują do egzaminów wzorowanych na MRCGP (połączenie egzaminów z wiedzy stosowanej, umiejętności klinicznych i oceny w miejscu pracy), aby móc posługiwać się tytułem „specjalisty”. Obecnie rośnie również liczba tych zaawansowanych ratowników medycznych, którzy są niezależnymi i dodatkowymi lekarzami przepisującymi leki. Istnieją również „Critical Care Paramedics”, którzy specjalizują się w ostrych incydentach nagłych. W 2018 roku rząd Wielkiej Brytanii zmienił przepisy zezwalające Paramedykom na niezależne przepisywanie, co otworzy nowe ścieżki dla Paramedyków, do których można się rozwijać. Weszło to w życie 1 kwietnia 2018 r., Ale nie miało natychmiastowego wpływu na praktykę, ponieważ wytyczne wciąż były pisane.
Stany ZjednoczoneEdit
W Stanach Zjednoczonych minimalne standardy szkolenia paramedycznego są uważane za zawodowe, ale wiele college’ów oferuje paramedyczne opcje stopnia stowarzyszonego lub licencjata. Programy edukacyjne paramedyczne zazwyczaj podążają za amerykańskim NHTSA EMS Curriculum, DOT lub National Registry of EMTs. Podczas gdy wiele regionalnie akredytowanych community colleges oferuje programy paramedyczne i dwuletnie stopnie Associate, garstka uniwersytetów oferuje również czteroletni komponent studiów licencjackich. Krajowy standardowy kurs minimum wymaga dydaktycznych i klinicznych godzin dla programu paramedycznego 1500 lub więcej godzin szkolenia w klasie i 500+ godzin klinicznych, aby być akredytowanym i uznanym w kraju. Długość kalendarza zazwyczaj waha się od 12 miesięcy do dwóch lat, z wyłączeniem opcji stopnia, szkolenia EMT, doświadczenia zawodowego i warunków wstępnych. Wymagane jest posiadanie certyfikatu ratownika medycznego (Emergency Medical Technician) przed rozpoczęciem szkolenia paramedycznego. Wymagania wstępne różnią się, ale wiele programów paramedycznych ma również wymagania wstępne, takie jak rok wymaganego doświadczenia zawodowego jako technik ratownictwa medycznego, lub kursy anatomii i fizjologii z akredytowanego college’u lub uniwersytetu. Paramedycy w niektórych stanach muszą uczestniczyć w 50+ godzin ciągłego kształcenia, plus utrzymać Pediatric Advanced Life Support i Advanced Cardiac Life Support. National Registry wymaga 70 + godzin, aby utrzymać swoją certyfikację lub jeden może ponownie certyfikować poprzez wypełnienie pisemnego komputera opartego na testach adaptacyjnych ponownie (między 90-120 pytań) co dwa lata.
Paramedicine nadal rośnie i ewoluuje do formalnego zawodu w swoim własnym prawem, w komplecie z własnymi standardami i ciała wiedzy, a w wielu miejscach paramedycy utworzyli własne organy zawodowe. Wczesne technicy z ograniczonym szkoleniem, wykonując mały i specyficzny zestaw procedur, stał się rolą zaczyna wymagać stopnia fundacji w krajach takich jak Australia, Republika Południowej Afryki, Wielka Brytania, a coraz częściej w Kanadzie i części Stanów Zjednoczonych, takich jak Oregon, gdzie stopień jest wymagany do praktyki entry level.
UkrainaEdit
Jako część reformy medycyny ratunkowej w 2017 roku Ministerstwo Zdrowia wprowadziło dwie specjalności – „ratownik medyczny” i „technik ratownictwa medycznego”. Ratownik medyczny to osoba posiadająca co najmniej tytuł licencjata w dziedzinie „Ochrona zdrowia”. Dla osoby z podstawowym dziewięcioletnim wykształceniem szkolnym okres kształcenia wynosi cztery lata (równoważnik licencjata młodszego); z 11-letnim wykształceniem szkolnym – dwa lata dla licencjata młodszego lub 3-4 lata dla licencjata.