Pentobarbital
Pentobarbital został odkryty w 1930 roku i chociaż nie jest już uważany za synonim „środka znieczulającego” u szczurów, pozostaje w powszechnym użyciu. Pentobarbital powoduje związaną z dawką depresję oddechową i depresję sercowo-naczyniową. Wixson et al., (1987c) odnotowali względnie stabilną częstość akcji serca i 20% spadek średniego ciśnienia tętniczego krwi w stosunku do poziomu kontrolnego w ciągu 2-godzinnego okresu oceny, po podaniu pentobarbitalu w dawce 40 mg/kg IP. Skolleborg et al., (1990) również stwierdzili stabilne tętno i spadek średniego ciśnienia tętniczego krwi w okresie 2 godzin po podaniu dawki 50 mg/kg. Zarówno Wixson et al., (1987c) jak i Buelke-Sam et al., (1978) odnotowali w swoich badaniach podobne stopnie hiperkapnii, łagodnej kwasicy i hipoksji. Skolleborg i wsp. (1990) porównali midazolam/fentanyl/fluanison z pentobarbitalem i stwierdzili, że chociaż częstość akcji serca i średnie ciśnienie tętnicze były wyższe w przypadku pentobarbitalu, rzut serca był znacznie niższy, a perfuzja tkanki mięśniowej również zmniejszona.
Używanie wycofania palców jako sposobu oceny głębokości znieczulenia jest problematyczne. Haberham i wsp. (1998) scharakteryzowali wycofanie palca u nogi jako niewiarygodne jako jedyny wskaźnik głębokości znieczulenia pentobarbitalem, wnioskując, że nie koreluje ono dobrze z poziomem świadomości. Field i wsp. (1993) sugerowali, że próba zniesienia reakcji na uszczypnięcie palców w obecności środków hipnotycznych może doprowadzić do przedawkowania anestetyku i podkreślali, że jako wskaźniki zwiększania głębokości znieczulenia należy stosować wiele miar, takich jak rozluźnienie mięśni, odruch podniebienny i uszczypnięcie brzucha, uszczypnięcie ogona i odruch rogówkowy w tej kolejności. Uwagi te odzwierciedlają stosunkowo wąski margines bezpieczeństwa środków hipnotycznych i ich brak analgezji, gdy są stosowane jako monoanestetyki.
Pentobarbital jest zwykle podawany w dawkach od 30 do 60 mg/kg IP, (Buelke-Sam et al., 1978; Wixson et al., 1987a-d; Skollenborg et al., 1990; Haberham et al., 1998). Roztwory podstawowe pentobarbitalu powinny być rozcieńczone, aby umożliwić dokładne odmierzenie dawki. Czas znieczulenia chirurgicznego wynosi od 15 do 60 minut, a powrót do zdrowia trwa w większości przypadków od 2 do 4 godzin (Flecknell, 1996d). Powtarzane dawki pentobarbitalu mogą być podawane w ilości 20% do 25% dawki początkowej w celu uzupełnienia lub przedłużenia znieczulenia. Jednak przerywane wstrzyknięcia bolusowe powodują na ogół nierównomierny poziom znieczulenia, a z doświadczenia autora wynika, że śmiertelność koreluje bezpośrednio z liczbą dodatkowych dawek. Opisano ciągły wlew dożylny (Seyde i in., 1985; Davis, 1992). Alternatywną metodą zapewnienia przedłużonego znieczulenia pentobarbitalem jest podanie dożołądkowej dawki pentobarbitalu po indukcji za pomocą iniekcji IP (Zambricki i D’Alecy, 2004). W przypadku pentobarbitalu, ogólne zalecenia dotyczące dawek są jedynie wytycznymi, a dawki muszą być zoptymalizowane pod kątem wieku, płci, szczepu i konkretnych procedur. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że skład i stężenie pentobarbitalu może się różnić w zależności od producenta. O ile czytanie etykiety może rozwiązać problem różnic w stężeniu, o tyle różnice w składzie są bardziej subtelne i rozsądnie jest ocenić nieznany produkt przed jego użyciem. Roughan et al. (1999) podali, że przy równoważnych dawkach pentobarbitalu u samic szczurów występowała większa depresja oddechowa niż u samców. Obserwacja ta została potwierdzona przez Zambrickiego i D’Alecy (2004), którzy zmierzyli poziom pentobarbitalu w osoczu samców i samic szczurów Sprague-Dawley po podaniu równoważnych dawek i stwierdzili wyższy poziom i wolniejsze tempo spadku u samic niż u samców. Wixson i Smiler (1997) zauważają, że szczury, które zjadły w ciągu 1 godziny od wstrzyknięcia mają mniej zadowalającą odpowiedź na pentobarbital pod względem czasu indukcji, głębokości znieczulenia i czasu powrotu do zdrowia niż zwierzęta, które były na czczo.
Roughan i wsp. (1999) badali wpływ buprenorfiny podawanej w dawce 0.05 mg/kg 1 godzinę przed niską (36 mg/kg), średnią (48 mg/kg) i wysoką (60 mg/kg) dawką pentobarbitalu i stwierdzili, że buprenorfina zwiększyła znieczulenie chirurgiczne i czas powrotu do zdrowia oraz zmniejszyła częstość oddechów w każdym przypadku.
Pentobarbital jest użytecznym lekiem, ale ma minimalną analgezję przy bezpiecznych dawkach i wydłużony okres powrotu do zdrowia z upośledzoną termoregulacją (Wixson i in., 1987c). Nawet zwierzęta, u których wydaje się, że ich powrót do zdrowia przebiega prawidłowo w ogrzewanej klatce, mogą nie być w stanie utrzymać temperatury ciała po powrocie do klatki macierzystej. Z tego powodu zwierzęta, którym przywrócono funkcje życiowe po podaniu pentobarbitalu, powinny zostać ponownie ocenione w ciągu 1 lub 2 godzin po powrocie do klatek domowych. W przypadku procedur chirurgicznych związanych z przetrwaniem preferowane jest stosowanie wielu innych środków znieczulających o lepszych właściwościach przeciwbólowych i ułatwiających powrót do zdrowia.
.