Discussion
PLF jest wysoce podejrzany, gdy pacjent zgłasza nagłą utratę słuchu i zawroty głowy z historią operacji otologicznej lub urazu głowy. Istnieją dwie proponowane drogi rozwoju PLF: eksplozywna i implozyjna. „Eksplozywna” wymaga wzrostu ciśnienia płynu mózgowo-rdzeniowego. „Implozyjny” jest spowodowany przez manewr Valsalvy, który wytwarza nagły wzrost ciśnienia powietrza przez rurki Eustachiusza, rozdarcie w membranie okrągłego okna lub pierścieniowego więzadła strzemiączka .
Yanagihara, et al. zgłosił przypadek pneumolabiryntu wywołanego przez inflację powietrza rurki Eustachiusza. W tym raporcie powietrze prawdopodobnie dostało się do przestrzeni perilimfatycznej przez istniejącą wcześniej przetokę, tworząc statyczne ciśnienie powietrza w zakresie od 165 do 545 mm H2O, które otworzyło rurkę Eustachiusza. Autorzy podali, że napełnienie worka Politzera lub manewr Valsalvy w zakresie od 250 do 650 mm H2O może również spowodować wystarczające warunki do wtłoczenia powietrza do ucha wewnętrznego i wytworzenia pneumolabiryntu przez przetokę labiryntową. W prezentowanym przypadku PLF z pneumolabiryntem rozwinęła się w wyniku barotraumy spowodowanej wydmuchiwaniem nosa, podobnie jak w przypadku manewru Valsalvy. Chociaż dokładny mechanizm pozostaje niejasny, przypuszczamy, że powiększone trąbki Eustachiusza mogą odgrywać rolę w rozwoju pneumolabiryntu w tym przypadku. Przepływ powietrza może być wzmocniony przez powiększone rurki, a strumień powietrza może być wprowadzony do słabych struktur anatomicznych lub istniejącej wcześniej przetoki. Jednak do potwierdzenia tej hipotezy potrzebne byłyby dalsze badania oparte na dowodach.
Nie ma zdefiniowanego postępowania w przypadku pneumolabiryntu z powodu ograniczonej liczby opisanych przypadków. Niektórzy lekarze preferują postępowanie zachowawcze, takie jak bezwzględny odpoczynek w łóżku, uniesienie głowy i unikanie manewru Valsalvy. Jeśli jednak pacjent wykazuje nasilone objawy przedsionkowe i utratę słuchu, zwykle zalecana jest tympanotomia zwiadowcza. W opisywanym przypadku objawy przedsionkowe szybko uległy poprawie, dlatego zastosowano leczenie zachowawcze ucha prawego. Wykonaliśmy jednak tympanotomię zwiadowczą na uchu lewym. Ponieważ uszkodzone ucho było w tym czasie jedynym słyszącym uchem, zastosowaliśmy aktywne podejście. Chociaż wynik operacji u tego pacjenta nie był korzystny, wczesne podejście chirurgiczne może być pomocne dla pacjentów w podobnych sytuacjach.
Przyczyna gorszego wyniku słuchowego nie jest jasna. Jednak kilka czynników może mieć wpływ na wyniki słuchowe u tego pacjenta. Po pierwsze, słabe przewodnictwo kostne na początku choroby może być związane z gorszym wynikiem słuchowym. Tsubota i wsp. zaproponowali trzy czynniki predykcyjne, takie jak poziom słyszenia przewodnictwa kostnego na początku choroby, odstęp czasowy między urazem a operacją oraz obecność zmiany w strzemiączku, dla poprawy słuchu u pacjentów z pneumolabiryntem. U opisywanego pacjenta poziom słyszenia przewodnictwa kostnego podczas pierwszej wizyty był większy niż 70 dB. Prognozowano zatem zły wynik badania słuchu. Po drugie, obecność powietrza w ślimaku może być związana z gorszym wynikiem słuchowym. Poprzednie badanie wykazało, że powietrze wewnątrz ślimaka może powodować znaczne obniżenie potencjału ślimakowego i nieodwracalny ubytek słuchu. Istnieje również badanie dotyczące lokalizacji powietrza i wyników słuchowych u pacjentów z urazową pneumolabiryntozą. W tym doniesieniu wśród chorych, u których pneumolabirynt ograniczał się tylko do narządu przedsionkowego, znacznie większa liczba pacjentów odzyskała słuch w porównaniu z chorymi, u których powietrze znajdowało się wewnątrz ślimaka. Po trzecie, nawroty zapalenia ucha środkowego wiążą się z gorszym wynikiem słuchowym. Ponieważ pacjent miał przewlekłą chorobę nosa, zapalenie ucha środkowego było oczekiwanym wynikiem.
Istnieje kilka przypadków obustronnego pneumolabiryntu po urazie głowy . Nie ma jednak innego doniesienia o obustronnym pneumolabiryntowym zapaleniu płuc, które wystąpiło po wydmuchaniu nosa. Woo i wsp. donoszą, że pneumolabirynt bez złamania kości skroniowej może być spowodowany działaniem siły zewnętrznej na błonę okienka owalnego i okrągłego, fissula ante fenestram, mikropęknięcia i szczelinę Hyrtla. Były to możliwe miejsca powstania PLF u tego pacjenta. Konieczne są jednak dalsze badania różnic anatomicznych i klinicznych, aby wyjaśnić patogenezę obustronnej pneumolabiryntozy u tego pacjenta.
Podsumowując, obustronna pneumolabiryntoza może być spowodowana dmuchaniem w nos. Konieczne jest zebranie dokładnego wywiadu i przeprowadzenie diagnostyki, ponieważ istnieje prawdopodobieństwo nieodwracalnego uszkodzenia słuchu.