Pytanie: „Kim był Belshazzar?”
Odpowiedź: Belszazzar był ostatnim królem starożytnego Babilonu i jest wspomniany w Księdze Daniela 5. Belshazzar panował przez krótki czas w czasie życia proroka Daniela. Jego imię, oznaczające „Bel chroń króla”, jest modlitwą do babilońskiego boga; jak pokazuje jego historia, Bel był bezsilny, by uratować tego złego władcę.
Belszazar rządził Babilonem, potężnym narodem o długiej historii i długiej linii potężnych królów. Jednym z tych królów był Nabuchodonozor, który podbił Judę, przywożąc do Babilonu skarby świątynne wraz z Danielem i wieloma innymi jeńcami. Belshazzar był wnukiem Nabuchodonozora przez jego córkę Nitocris. W Księdze Daniela 5:13 Belszazzar nazywa Nabuchodonozora swoim „ojcem”, ale jest to ogólne użycie słowa ojciec, oznaczającego „przodka”.”
Podczas swojego życia król Nabuchodonozor zetknął się z mocą Boga Izraela i został przez Niego uniżony (Daniela 4:34-37), ale dwadzieścia lat po śmierci Nabuchodonozora jego wnuk Belszazar „chwalił bogów złota i srebra, brązu, żelaza, drewna i kamienia” (Daniela 5:4). Pewnej pamiętnej nocy w 539 r. p.n.e., gdy Medowie i Persowie oblegali miasto Babilon, król Belszazar wyprawił ucztę ze swoimi domownikami i tysiącem szlachciców. Król zażądał, by wszystkie złote i srebrne puchary oraz naczynia zrabowane z żydowskiej świątyni zostały przyniesione do królewskiej sali bankietowej. Napełnili naczynia winem i pili z nich, wychwalając swoich fałszywych bogów (Daniela 5:1-4). Użycie przedmiotów ze świątyni żydowskiej było dla Belszazara bluźnierczą próbą przeżycia dni chwały swego królestwa, przypomnienia sobie czasów, gdy Babilon podbijał inne narody, a nie groziła mu zagłada ze strony Persów za ich murami.
Gdy pijany król oddawał się rozkoszom, Bóg zesłał mu znak: pojawiła się ludzka ręka, unosząca się w pobliżu latarni i pisząca w tynku ściany cztery słowa: „MENE MENE TEKEL PARSIN”. Potem ręka zniknęła (Daniela 5:5, 25). Król zbladł i bardzo się przeraził, wezwał swoich mędrców, astrologów i zaklinaczy, aby powiedzieli mu, co oznacza ten napis, obiecując, że „ktokolwiek przeczyta ten napis i powie mi, co on oznacza, zostanie odziany w purpurę i będzie miał na szyi złoty łańcuch, i zostanie trzecim najwyższym władcą w królestwie” (werset 7). Ale żaden z mędrców Babilonu nie potrafił zinterpretować tych słów.
Słysząc zamieszanie w sali bankietowej, królowa (być może Nitokris lub nawet wdowa po Nabuchodonozorze) przyszła zbadać sprawę. Przypomniała sobie Daniela jako tego, którego mądrości Nabuchodonozor ufał, i powiedziała Belszazarowi, by wezwał żydowskiego proroka (Daniela 5:10-12). Daniel został postawiony przed królem, ale odmówił przyjęcia darów, które oferował mu Belszazar – jak się okazało, królestwo nie należało do niego (werset 17). Daniel skarcił pychę Belszazara: chociaż król znał historię o tym, jak Bóg upokorzył jego dziadka, nie upokorzył się. Zamiast tego zhańbił Boga, pijąc ze świętych przedmiotów znajdujących się w świątyni (wersety 22-23). Następnie Daniel zinterpretował słowa na ścianie. Mene oznacza „Bóg policzył dni twego królestwa i doprowadził je do końca”. Tekel znaczy „zostałeś zważony na wadze i uznany za niegodnego”. Parsin oznacza „twoje królestwo zostało podzielone i oddane Medom i Persom” (Daniela 5:24-28). Daniel nigdy nie ujawnił, do jakiego języka należą te słowa.
Tej nocy Persowie najechali. Cyrus Wielki, król Medo-Persji, przebił się przez rzekomo nieprzenikniony mur Babilonu, sprytnie zmieniając bieg rzeki wpływającej do miasta, tak że jego żołnierze mogli wejść do środka przez kanał rzeczny. Zapiski historyczne pokazują, że inwazja ta była możliwa, ponieważ całe miasto brało udział w wielkim święcie – święcie Belszazara, o którym mowa w Księdze Daniela 5. „Tej samej nocy Belszazar, król babiloński, został zabity, a Dariusz Medyjski objął władzę nad królestwem” (Daniela 5:29-30). Upadek króla Belszazara ilustruje prawdę zawartą w Księdze Przysłów 16:18: „Pycha idzie przed zgubą, duch wyniosły przed upadkiem.”
.