Ik herformuleer het idee van falen en schaamte. Ik heb besloten om mijn mislukking te zien als iets om trots op te zijn. Mijn mislukte pogingen betekenen dat ik het probeer, ik groei en ik ga vooruit. In plaats van me gebroken te voelen door alle “Nee’s”, kies ik ervoor om naar mijn kleine en grote mislukkingen te kijken zoals de Japanners naar gebroken aardewerk kijken.
Ik misluk meer omdat ik niet op veilig speel. Ik neem risico’s en geef mezelf groen licht. Ik stap rechtstreeks in de angst en stuit op wegversperringen die ik me niet laat tegenhouden. Ik neem risico’s door mezelf daar te zetten, maar ik doe ook mijn best.
In “Daring Greatly” zegt Brene Brown: “Kwetsbaarheid is de geboorteplaats van liefde, saamhorigheid, vreugde, moed, empathie en creativiteit. Het is de bron van hoop, empathie, verantwoordelijkheid en authenticiteit. Als we meer helderheid willen in ons doel of een dieper en zinvoller spiritueel leven, dan is kwetsbaarheid het pad.”
We zijn kwetsbaar voor mislukkingen als we risico’s nemen. Het is contra-intuïtief, maar je kunt tegelijkertijd bang en dapper zijn. En met dat in gedachten: faal en faal vaak.
Probeer dat maar eens te vertellen aan mijn tiende jaars meisje, dat naar een strenge middelbare school gaat om te leren studeren. Ik heb ooit gezegd dat ik wilde dat ze zou zakken voor een toets, of in ieder geval zou voelen hoe het is om een onvoldoende te halen. Dan zou ze begrijpen dat het niet het einde van de wereld is, zou ze wat meer doorzettingsvermogen krijgen en zou ze de les leren dat je met inzicht moet terugvechten. Naast een oogrol, kreeg ik, “Ik kan niet geloven dat je dat tegen mij zou zeggen!” Maar ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan en gezegd tegen mijn moeder op haar leeftijd.
De les om veerkrachtig te zijn en terug te komen van een mislukking overkwam mij halverwege mijn leven, op de letterlijk harde manier. Na het schrijven van wat ik dacht dat de laatste versie zou worden van een rauwe en eerlijke memoires over de erfenis van mijn familie op het gebied van geestesziekten, dacht ik dat het moeilijkste deel achter de rug was. Het verhaal overspande vijf generaties, maakte me gek en het kostte me jaren om het te schrijven. Ik kreeg geweldige feedback en aanmoediging van intelligente mensen die ik vertrouwde. Ik voelde me euforisch door de mogelijkheid en trots op mezelf omdat ik iets had voltooid wat ik nog nooit had gedaan.
Diegenen die wisten waar ik tegen op moest boksen, zeiden: “Als de deur dicht is, klim dan door een raam. Breek een muur af.” Ik veegde het af als algemeen advies. Toen mijn redacteur me vertelde dat de eerste schets nog maar het begin van mijn reis was, veegde ik haar waarschuwing van tafel. Toen mijn schrijfgroep, die me goed kende, dacht dat de wijzigingen van mijn redacteur verkeerd waren, had ik me zorgen moeten maken, maar ik was nog steeds optimistisch gestemd. Had ik geweten van alle afschrikmiddelen die op mijn pad zouden komen, dan had ik me waarschijnlijk teruggetrokken.
In plaats daarvan nam ik de eerste en engste stap in het duister. Ik vertelde iedereen die ik kende dat ik een boek aan het schrijven was voordat het klaar was, misschien om mezelf verantwoordelijk te houden. En ik was niet alleen fictie aan het schrijven. Ik deelde diep persoonlijke verhalen over mijn verleden die ik niet hardop durfde te zeggen. Ik zette het allemaal op papier, waar ik naakt en bloot voor de wereld stond om te lezen en te beoordelen.
De eerste afwijzing stak het meest, waardoor mijn naïeve en optimistische ego leegliep.
“Ik vond het rustig,” was de enige feedback van één agent, die me deed afvragen of ze mijn verhaal over zelfmoord en tienerseks wel had gelezen. “De markt is verzadigd met memoires,” en “Ik vond het niet aansluiten,” zeiden andere agenten, niet de opbouwende kritiek die ik liever had gehad.
“Je hebt een platform nodig,” advies dat keer op keer werd gegeven was een uitgevers catch 22 als er ooit een was. Bij een afwijzing stond er letterlijk: “Je schrijft niet goed”, wat me aan het lachen maakte omdat ik haar eerlijke mening bijna waardeerde. Het deed me wel afvragen of ik door moest gaan? Wie kan het wat schelen wat ik te zeggen heb?
Liever dan me te wentelen in mijn ellende of op te geven, koos ik ervoor om dankbaar te zijn voor de lessen die ik uit mislukking en kwetsbaarheid kon trekken. Ik besloot het pad te bewandelen dat zich voor mij ontvouwde met een nieuwsgierige en open geest.
Met meer tijd om te schrijven, te bewerken, na te denken, te herzien, te vernietigen, opnieuw te beginnen, te werken en opnieuw te falen… werden mijn boekontwerp, essays, podcastideeën, pleitbezorging voor geestelijke gezondheid, platform en denkwijze steeds vaardiger, verfijnder, helderder, scherper, beter.
De omwegen hebben me niet van mijn pad verwijderd; ze waren mijn pad.
Toen de afwijzingen, de valse starts, het stilzwijgen van anderen en het gevoel dat ik aan het doordraaien was aanhielden, werd de truc actie. Toen ik het wilde opgeven, zag ik mezelf als een diamantmijnwerker met een hamer en een dunne muur van aarde tussen mij en een laag aarde met diamanten. Ik kon gemakkelijk mijn rug toekeren en weglopen na jaren van hameren. Of ik kon blijven werken en proberen de kostbare juwelen te ontdekken die net aan de andere kant voor het grijpen lagen.
Zoals elk advies, was dit gemakkelijker gezegd dan gedaan. Door alle lessen die ik probeerde te leren en alle mogelijke richtingen die ik kon inslaan, voelde ik me voor het eerst in mijn leven manisch. Mijn brein gooide een miljoen gedachten, een miljoen projecten en een miljoen ideeën op me af… in sneltreinvaart.
Soms moest ik een stapje terug doen om duidelijk vooruit te kunnen kijken. Meditatie, journaling en openbaringen onder de douche of tijdens het sporten hielpen me om de nevel van de focus te scheiden. De nieuwe mislukkingen, “Nee’s” en afwijzingen prikten, maar minder en minder naarmate ik begon te doen wat Deepak Chopra aanbeveelt om onze geest te beschermen bij het omgaan met mislukking:
1. Maak je los van verwachtingen.
2. Ga met de stroom mee.
3. Wees geduldig met uitkomsten.
4. Laat het moment zichzelf openbaren.
5. Ga dieper naar binnen voor een beter perspectief.
Ik was dieper aan het graven, mijn onzekerheden en mislukkingen onder woorden aan het brengen, me op nieuw terrein aan het begeven waarvan ik me nooit had kunnen voorstellen dat ik me er eerder in zou begeven. Mijn open geest opende mijn hart.
Er waren dagen dat mijn zelftwijfel weer de kop opstak; dagen dat mijn schrijfsels rechtstreeks in de prullenbak van mijn computer belandden. Er waren dagen dat ik wist dat mijn essays en boekaanvragen genegeerd werden of verloren gingen in iemands slush pile. Er waren dagen dat ik het gevoel had dat ik mijn leven aan het verspillen was. Maar aan het eind van de dag herinnerde ik mezelf eraan waarom ik in de eerste plaats de sprong in het diepe had genomen om te schrijven en uiteindelijk te podcasten.
Mijn intentie werd mijn leidraad om te volgen. Ik vond genezing door mijn waarheid te spreken over mijn familiegeheimen en generaties van geestesziekte. Ik wilde het stigma en de schaamte wegnemen en vervangen door begrip en medeleven. Ik wilde anderen inspireren om hetzelfde te doen. Ik moedigde mezelf aan, en daardoor ook anderen, om onze kasten te openen en onze verborgen waarheden aan het licht te brengen, zodat we ons vrijer en meer verheven zouden voelen. Beetje bij beetje werd ik moediger en stoutmoediger.
Met de tijd en meer mislukkingen ontvouwden de lessen van het universum zich voor mij, en inspireerden nieuwe epifanieën en waardevolle a-ha momenten. Ik werd moediger en creëerde een schrijfpersoonlijkheid, Write Now Rachel, iemand van wie nog niemand had gehoord, maar iemand om rekening mee te houden.
Mijn zelftwijfel en onzekerheid kwamen weer naar boven toen de afwijzingen binnenstroomden of wanneer er weinig tot geen aandacht werd besteed aan sommige van mijn essays of social media posts. En dan kreeg ik een bemoedigende privébrief van een andere schrijver die ik respecteerde, die mijn stem mooi vond en ontroerd was. Of ik kreeg een privébericht van iemand die lijdt aan een psychische aandoening en ze wilden me bedanken omdat ik ze had laten weten dat ze niet alleen zijn. Vriendelijke woorden zijn een genereus geschenk van aanmoediging om door te gaan, een geschenk dat we allemaal aan elkaar moeten geven.
Je vraagt je waarschijnlijk af wat er gebeurt als je het steeds opnieuw probeert zonder je doel te bereiken? Hoe lang blijf je optimistisch voordat je wegloopt? Ik zal u iets duidelijk maken. Falen is frustrerend en kan je ziel verpletteren. Omdat depressie in mijn familie zit, moet ik mezelf meerdere peptalks geven om me niet door uitdagingen en afwijzingen te laten neerhalen of mijn vuur te doven. Ik heb er ook vertrouwen in dat als je met open ogen verschijnt, je richtingaanwijzers ook tevoorschijn zullen komen.
Ik heb besloten om met open ogen te verschijnen en elke dag te vechten. Ik complimenteer mezelf dat ik niet opgeef, dat ik gefocust en zelfgemotiveerd blijf. In plaats van in het negatieve te blijven hangen, concentreer ik me op de kleine overwinningen en daden van vriendelijkheid binnen de afwijzingen; woorden die worden ingevoegd in e-mails, sms’jes of in gesprekken, zoals “fascinerend, mooi, levendig, meeslepend, complex, dapper, intelligent, uniek en tijdig.” Ik ben mild voor mezelf als ik niet doe wat ik van plan ben te doen, want zelfs kleine stapjes helpen ons vooruit. De beste dingen in het leven kosten tijd, en ik voeg daaraan toe dat ze ook doorzettingsvermogen vergen.
Wanneer we Kintsugi-aardewerk als een levensles beschouwen, zijn het de reparaties die de voorwerpen waardevoller maken.
Het is deze menselijke veerkracht om met traumatische en moeilijke gebeurtenissen om te gaan die ons uniek en kostbaar maakt. De gebroken paden en onverwachte reizen die we nemen, maken ons leven zo veel rijker en bevredigender; een geweldige definitie van succes in mijn boek.
Ik ben er trots op mijn kwetsbaarheid en mijn mislukkingen te bezitten, omdat ik weet dat mijn veerkracht me dichter bij het doel van mijn leven brengt. Op deze onvoorspelbare zigzag-reis zijn mijn ogen wijd geopend om naar buiten te kijken en de grootsheid en schoonheid van de vergezichten voor me in me op te nemen. Schoonheid en dankbaarheid worden gevonden in de zegeningen van het lopen door rotsdalen en het vinden van de kracht om de hoge pieken te beklimmen om het perspectief te krijgen van de heldere vergezichten.
