Staphylococcus aureus i paciorkowce beta-hemolizujące (BHS) to 2 główne typy bakterii powodujących zakażenia tkanek miękkich. Dawniej uważano, że BHS są główną przyczyną rozlanego, niehodowalnego cellulitis. Jednak w obliczu niedawnej epidemii metycylinoopornych S. aureus (MRSA) wywołujących kultowe zakażenia tkanek miękkich, obecnie nie jest jasne, jaką rolę odgrywa każda z tych bakterii w przypadkach, w których cellulitis jest rozlany i niehodowalny. Ta niepewność doprowadziła do szerokiego spektrum i przypadkowego stosowania antybiotyków w tego typu zakażeniach, co doprowadziło do zwiększenia ryzyka działań niepożądanych leków, kosztów opieki zdrowotnej i pojawienia się oporności u bakterii. Aby zbadać ten problem, przeprowadziliśmy prospektywne badanie w okresie od grudnia 2004 r. do czerwca 2007 r., włączając do niego wszystkich dorosłych pacjentów hospitalizowanych w Olive View-UCLA Medical Center, szpitalu okręgowym w Los Angeles, z rozsianym, niehodowalnym zapaleniem tkanki łącznej. Uzyskano ostre i rekonwalescencyjne wyniki badań serologicznych na obecność przeciwciał przeciwko streptolizynie-O i anty-DNazie-B. Dane pacjentów były analizowane pod kątem odpowiedzi na antybiotyki beta-laktamowe. Pierwszorzędowym wynikiem był odsetek tych przypadków spowodowanych przez BHS, jak rozpoznano na podstawie badań serologicznych i / lub posiewów krwi, a drugorzędowym wynikiem był wskaźnik odpowiedzi pacjentów na antybiotyki beta-laktamowe. Spośród 248 pacjentów włączonych do badania, 69 zostało usuniętych z analizy z powodu utraty do obserwacji lub kryteriów wykluczenia. Spośród 179 pozostałych pacjentów, 73% przypadków niehodowlanego zapalenia tkanki łącznej było spowodowanych przez BHS. Analiza wyników leczenia antybiotykami beta-laktamowymi wykazała, że pacjenci ze zdiagnozowanym BHS odpowiedzieli na leczenie w 97% (71/73), podczas gdy pacjenci, u których nie stwierdzono BHS odpowiedzieli na leczenie w 91% (21/23), a ogólny odsetek odpowiedzi wyniósł 95,8% (116/121). Wyniki tego dużego, prospektywnego badania pokazują, że rozlane, niehodowalne zapalenie tkanki łącznej jest nadal głównie spowodowane przez BHS, pomimo epidemii MRSA, i że w przypadku tego typu zakażenia leczenie antybiotykami beta-laktamowymi jest nadal skuteczne. Efektywny kosztowo, oparty na dowodach naukowych algorytm może być przydatny w empirycznym leczeniu niepowikłanych zakażeń tkanek miękkich w zależności od obecności lub braku źródła kultury.